غزلی برای باران 1

اي مـرا آزرده از خود ، گــر پشيـمانی ، بيا

                                      نغمه هاي نا موافق گر نمي خوانی ، بيا

تا كه ســر پيچيدي از راه وفا ، گـفتم: برو

                                      جــز وفــا اگــر راهــي نـمــي دانـــي ، بيا

يك نفس با من نبودي مهربان اي سنگدل

                                      زان همه نامهرباني ، گر پـشيماني ، بيا

تاب رنجـوري نـدارم در پـي رنـجـم مباش

                                     گر نمي خواهي كه جانم را برنجاني، بيا

خود تو داني، دردها بر جان من بگذاشتي

                                     تا نـفـس دارم ، اگــر در فـكـر درمـاني بيا

دشمن جانم تو بودي،درد پنهانم ز توست

                                  با همه اين شكوه ها ، گر راحت جاني بيا

شاعر:مهدی سهيلی