آغاز شعر ، نقطه . سر خط چشم هاش

باران گرفته از سر شب تا به انتهاش

او گيج مست خاطره هاي گذشته است

با عشق ، خنده مي كند او هر چه گريه هاش …

اصلا هواي اين غزلم ناسرودني ست

درياي چشم روشن او با پرنده هاش –

در تنگناي هر چه غزل … جا نمي شود

بايد پرنده باشي و ... وقتي كه در هواش –

هاشور مي زند به دل آسمان خدا

در جذبه هاي بوسه و … ديدار عاشقاش

وقتي كه خيس خلسه ي باران ، پناه تو –

آبي آسماني آن چتر با صفاش –

باشد ، و… دست يخ زده اش را بگيري و…

با هر قدم…ضيافت باران… و… پا به پاش –

تا سايه رو شناي غزل هاي مولوي –

هي در خودت برقصي وبا تن تتن تناش –

عاشق شوي و چند خطي خنده گريه را …

اي كاش تو بفهمي و… اي كاش…كاش …كاش…

**

اصلا به هيچكس چه ؟!… كه من عاشقم و… عشق…

هر كس كه عاشق است خودش داندو خداش