بهروز قزلباش

رجزخواني چشمت را نمي‌دانند ابروها

شکار چشم‌هايت را چه مي‌دانند آهوها؟

‎ ‎کبوتر در کبوتر مي‌رود تا آسمان ذکرت

اجابت را نمي‌سوزند در دستت پرستوها

‎ ‎نمي داند کسي از گيسوي دريا پريشانت

پريشاني گيسوي تو را حتي قلم موها‏

‎ ‎تو تصوير که‌اي، باران به دوش ابرهاي صبح؟

نمي داند كسي لحن تو را حتي اذان‌‌گو‌ها‏

‎ ‎تو را در صبح تسبيح غزل مي‌چينم از دريا

ولي تسبيح نامت در نمي‌گنجد به هوهوها

‎ ‎نمي برّد سر ِ ما را بدون ذكر نام تو

تبر‌ها، تيغ‌ها حتا زبان تيز چاقوها

‎گذشتي از ميان كوچه‌هاي شهر، تنهايي

كه پيچيده است عطرت در مشام اين سمن بو‌ها ‎

رجز خواني چشمت را، شكار چشم‌هايت را‎ ‎

نمي‌دانند ابروها، نمي‌دانند آهو‌ها