غزلی برای باران 1

بگذار سر به سینه ‌‌ی من تا که بشنوی
آهنـــگ اشــتیاق دلی دردمند را
شاید که بیش از این نپسندی به کار عشق
آزار این رمیـــده‌ی سر در کـــــمند را

 
بـــگذار سر بـه سینه‌ ی من تا بـــگویـمت
اندوه چیست، عشق کدامست، غم کجاست؟
بـگذار تا بـگویمت این مرغ خسته‌جان
عمریست در هوای تو از آشیان جداست

دلتنگم آنچنان که اگر ببینمت به کام

خـــواهم که جاودانه بنالم به دامنت
شاید که جـــاودانه بمانی کنــار من
ای نازنین که هیچ وفـــا نیست با مَنَت

تو آسمــــان آبـــی  و روشنـــی
من چون کبوتری که پَرَم به هوای تو
یک شب ستاره‌های تو را دانه‌ چین کنم
با اشـک شرم خویش بریزم به پــای تو